Prolog

Nad Rzeszowem szalała burza. Deszcz uderzał z cichym, rytmicznym łoskotem o grzbiet parapetu, a porywisty wiatr targał pozbawione liści gałęzie drzew. Dzikie kaczki, uciekając przed przecinającymi ciemne niebo błyskawicami, wzbiły się w powietrze i kierowały swój lot w bezpieczne krzaki, okalające muliste wybrzeże Wisłoka.
Anna patrzyła na ten ponury, listopadowy krajobraz z wysokości swojego okna, upijając co chwilę łyk gorącej, jeszcze parującej herbaty. Nie mogąc się powstrzymać, odtwarzała w myślach wiersz Leopolda Staffa.

„O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny...”

Dziewczyna westchnęła, usiadła na skórzanej kanapie i rozglądnęła się po mieszkaniu. Było cicho. Jedynym źródłem dźwięku był trzask palącego się w rogu kominka i, stłumione przez szyby, odgłosy grzmotów piorunów. Ania zamknęła oczy i wróciła wspomnieniami do sytuacji zaledwie sprzed kilku lat. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Kiedyś było to przecież nie do pomyślenia. Odkąd tylko sięgnęła pamięcią, w tym domu zawsze panował hałas i zamieszanie. Ta cisza wydawała jej się nienaturalna i przerażająca. Zwłaszcza w taką pogodę.

„Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną”

- Dekadentyzm – mruknęła z niezadowoleniem – Jakby nie można była napisać jakieś fraszki.
Nie mogąc już wytrzymać w tych ciemnościach i głuchej ciszy, Anna zapaliła w salonie światło i włączyła telewizor. Widok znajomej twarzy prezenterki podniósł ją na duchu, a przyjemny tembr głosu kobiety dodał jej otuchy.

„Wieczornych snów mary powiewne, dziewicze

Na próżno czekały na słońca oblicze...”

Rozluźniona dziewczyna rozsiadła się wygodnie na kanapie i przykryła nogi ciepłym, wełnianym kocem. Odstawiła na blat ławy pusty kubek i wzięła do ręki ulubioną książkę. Zagłębiwszy się w lekturze, dopiero po chwili usłyszała, że ktoś dobija się do jej drzwi.
- Kto mógłby teraz czegoś ode mnie chcieć?  I to jeszcze w taką pogodę? - spytała samej siebie, powoli wstając i zrzucając na ziemie koc.
Szybkim krokiem pokonała korytarz i myśląc, że za nimi czeka przemoknięty sąsiad, otworzyła bez wahania drzwi. Jakież było jej zdumienie, kiedy w progu okazał się stać ogromny, lekko przygarbiony i doszczętnie mokry mężczyzna. Światło dobiegające z przedpokoju oświetlało twarz nieznajomego, czyniąc ją nieludzko zniekształconą.
- Matko Boska! - krzyknęła i cofnęła się w głąb sieni.

„Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie

I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem

I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,

Trawniki zarzucił bryłami kamienia

I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...”

___________________________________

Oglądając finał MŚ FIVB przypomniałam sobie o starym opowiadaniu, które napisałam dwa lata temu. Po znalezieniu wszystkich stron, doszłam do wniosku, że po lekkiej korekcie nadaje się ono do publikacji.

Podoba się?